Beter ten halve gekeerd…
Gouwenaar Leo Wolff is bezig met zijn filosofietstocht van Gouda naar Sevilla en weer terug. Leo is fietser, schrijver en columnist. Over zijn fietstocht naar Barcelona (en terug) schrijft hij regelmatig columns en verhalen. Daarnaast maakt hij tijdens zijn reis een dagelijkse podcast. ZoGouds.nl volgt Leo de komende maanden op de voet (nou ja, op de fiets dus eigenlijk) aan de hand van zijn columns. En zo kun je meefietsen zonder te hoeven trappen.
Soms is het beter om met een omweg op je bestemming te komen. Dat geldt voor het fietsen en voor mij ook zeker als het gaat om het nemen van beslissingen.
Afgelopen week fietste ik – precies één maand na mijn vertrek - de Pyreneeën over om in Spanje te belanden. Dat was een heftige dag. Dik twintig kilometer lang klimmen in weer dat van een beetje regen, overging in noodweer met onweer en veel wind. Op de top had ik geen droge draad meer aan mijn lijf. Tot op het bot verkild, kon ik in een hotel in Figueres eindelijk opdrogen en opwarmen. Op mijn hotelkamer overdacht ik de rest van mijn route en nam een besluit.
De volgende dag fietste ik verder in een mooie lus richting Girona om onderweg af te buigen naar de kust en Girona te laten voor wat het was. De camping aan de kust, zo’n beetje op dezelfde hoogte als Girona, zou mijn zuidelijkste punt worden. Vanaf hier zou ik weer terugfietsen richting Frankrijk. En dat gebeurde de volgende dag ook. Met een redelijke korte tocht kwam ik bij een kustplaatsje dat heel dicht bij Figueres ligt.
Ik had hele goede argumenten om niet verder door te fietsen. Zo had ik al bedacht dat de reis belangrijker was dan de bestemming. Als ik meer zuidelijk zou fietsen, moest ik ook dezelfde route terug te nemen en dat zou toch stom zijn?
Maar het knaagde ook. Spanje was het hoofdgerecht van deze reis. En niet naar Sevilla is één ding – daar sta ik nog steeds helemaal achter – maar na drie dagen weer in Frankrijk zijn, dat voelde ook raar. Ik deelde mijn verhaal op Facebook en in de podcast en daarop kreeg ik hele goede reacties. Waaronder de nuchtere vraag: ‘Als je Spanje zo leuk vindt, waarom blijf je dan gewoon niet langer?’
Ik moest erkennen dat de twijfel de laatste dagen de overhand kreeg. Twijfel of ik verder fietsten fysiek en mentaal nog wel aankon. Het knagende gevoel werd veroorzaakt omdat ik daar voor weg wilde fietsen.
Zelftwijfel kan een belangrijke bron zijn om verder te groeien, je te ontwikkelen. Maar dat lukt alleen als je de uitdaging aangaat en niet de veilige weg kiest door het niet eens te proberen.
En dus draaide ik mijn stuur om en fietste alsnog via Girona opnieuw naar de kust maar dan een stukje zuidelijker. Een route die ik van Figueres waarschijnlijk ook in één dag had kunnen fietsen.
Op de omweg heb ik veel meer gezien. Ik was me er op dat moment niet van bewust, maar hierdoor heb ik ook gelegenheid gemaakt om verder na te denken, mijn twijfel te delen en waardevolle feedback te krijgen. De omweg was nodig om een belangrijke les te leren. Niet revolutionair maar wel heel hard nodig deze week. Daardoor kon ik halverwege toch weer keren.
De komende dagen fiets ik rustig verder richting Barcelona. Wie weet kom ik daar nog gewoon. Zou toch wat zijn.
Over Leo Wolff
Leo is fietser, schrijver en columnist. Over zijn fietstocht naar Barcelona (en terug) schrijft hij regelmatig columns en verhalen. Daarnaast maakt hij tijdens zijn reis een dagelijkse podcast.
De podcast kun je beluisteren op anchor.fm/de-filosofietser, Spotify en podcast.google.
Zijn verhalen vind je op leowolff.nl/ikfietsdusikben en op Facebook
