De binnenstad werd afgelopen dinsdag opgeschrikt door de brand in seniorencomplex Huize Groeneweg aan de Baan. ZoGouds heeft er al veel over geschreven. Nog niet bekend is het verhaal van en over Bjorn Christiaens en Ingmar Heinsbroek. Zij waren er als passanten als eersten bij, evacueerden 15 senioren, blusten de brand en voorkwamen daarmee veel erger.
Levens
Bjorn Christiaens (35) en Ingmar Heinsbroek (49) hebben met gevaar voor eigen levens afgelopen dinsdag de levens van zeker vijftien oudere bewoners van wooncomplex Huize Groeneweg gered. En met hun kordate optreden zorgden ze er voor dat de brand beperkt bleef bij de flatwoning op de tweede verdieping. En voorkwamen zij een verwoestende brand in het hele zorgcomplex.
“Door het gezamenlijke optreden en ons gezamenlijke verleden zijn we nu vrienden voor het leven”, aldus Bjorn en Ingmar.
Via ZoGouds kwamen ze bij elkaar en bij ZoGouds doen ze hun aangrijpende en bijzondere verhaal en heldendaad.
In nood
Bjorn en Ingmar waren toevallige passanten die de moed en de wilskracht hebben om als redders in de nood mensen te helpen en te redden.
Bjorn liep rond 10u00 op het wandelpad naar het Houtmansplantsoen (onderweg - bij toeval via een omweg - naar zijn werk) net langs de flat toen hij een knal hoorde. Die werd gevolgd door een tweede, nog hardere knal. “Ik keek na de eerste explosie naar boven. Bij de tweede dreun vlogen de glasscherven van het gesprongen glas in mijn gezicht.”
Alarmfase één
Een paar omstanders bleven staan en begonnen te filmen. Bjorn wist meteen dat het alarmfase één was en rende via de hoofdingang aan de achterkant van het pand naar de eerste verdieping. Daar kwam de rook hem al tegemoet. “Ik geraakte in eerste instantie niet binnen”, vertelt de Belg. “Met wat vereende krachten, gelukte het mij via de schuifdeuren in het complex te komen. Ik stond inmiddels in contact met de brandweer.”
Bjorn besloot eerst de bewoners te alarmeren en te evacueren. Daarbij kreeg hij de hulp van Ingmar. “Ik liep met mijn vrouw op de Fluwelensingel, aan de overkant van Huize Groeneweg. Ook wij schrokken van de ontploffingen. En van het hulpgeroep. Mijn vrouw heeft meteen 112 gebeld en ik ben gaan rennen. Over de Doelenbrug richting Huize Groeneweg. En ja, ik heb onlangs twee hartaanvallen gehad. Maar daar stond ik even niet bij stil. Ik wilde te hulp schieten en hulp verlenen. Verder niet nagedacht over mijn eigen fysieke toestand.”
Op de foto de helden Ingmar (links) en Bjorn.
Ook Bjorn zit er zo in. Beiden gingen alle deuren op de eerste en tweede verdieping langs om iedereen te waarschuwen. Dit om ze naar buiten en naar de begane grond te brengen. “Dat lukte bij de meesten. ‘Naar buiten, naar buiten’, riep ik. Sommigen hebben we van bed getrokken. In totaal hebben we vijftien mensen kunnen waarschuwen en redden. Sommige deuren bleven dicht. Ondanks ons gebel, gebonk en geschreeuw. Achteraf bleken die mensen niet thuis te zijn... Gelukkig maar…”
De reddingspoging werd bemoeilijkt door de rook en de stank in de wandelgangen. “De gangen stonden al vol rook en rookwalmen. En de penetrante rookgeur was niet te harden.”
Appartement
Toen de hele afdeling ontruimd was, besloten Bjorn en Ingmar naar het appartement te gaan waar de brand was ontstaan. Temeer omdat in het gangpad ontvlambare vloerbedekking lag. En velen brandbare matjes voor de deuren lagen.”
De bewoner van de flatwoning was inmiddels via een raam en balkon en via het balkon van de buurvrouw in veiligheid gebracht. “We zijn op zoek gegaan naar een brandblusser. Die konden we in eerste instantie niet vinden. De beheerders van het pand wisten die ook niet te staan. We vonden er uiteindelijk één achter een deur, die dienst deed als deurklem…”
Bjorn besloot de brand voorzichtig te benaderen. “Eerst heb ik een raampje kapot getrapt en ben ik gaan spuiten. De schuim en de zuurstof veroorzaakten nog meer rook. Zeker toen we in een latere fase de deur hebben opengemaakt en verder zijn gaan blussen. Ingmar heeft al die tijd achter mij gestaan. Voor het geval er met mij iets verkeerds zou gaan…”
Brandhaarden
Beiden telden wel vier brandhaarden. “Het hele appartement stond in de fik. Dat was niet afkomstig van één fietsaccu. We hebben de brandblusser helemaal leeggespoten. Een tweede konden we niet snel vinden. Op dat moment kwam de brandweer. Zij hebben het verder van ons overgenomen…”, aldus Ingmar, die zich hardop afvraagt of er sowieso in het pand een noodplan/calamiteitenplan is.
Shaken
Daarmee was het voor Bjorn nog niet voorbij. Bjorn stond na afloop te shaken. “Mijn keel was opgezwollen, ik had het benauwd en kon haast geen adem meer halen…”
Bjorn had zoveel rook binnen gekregen dat hij met koolmonoxidevergiftiging naar het ziekenhuis werd gebracht. “Ik moest voor controle snuiten in een witte doek. Die zag er uiteindelijk volledig zwart uit door zwart snot van de roet die ik heb binnengekregen. Bij mij werd een toxi-vergiftiging geconstateerd… Ik kreeg zuurstof toegediend en ben meteen naar het ziekenhuis afgevoerd.”
Intensive care
Bjorn werd in het ziekenhuis opgenomen, zelfs op intensive care. Daar heeft hij 8 uur aan het zuurstof gelegen. Maar hij mocht ’s avond al weer naar huis. Dat pakte evenwel niet goed uit. “Ik heb niet geslapen die nacht. Hoesten, keelpijn, benauwd.”
Daarbij komt dat Bjorn een dramatische en traumatische ervaring achter de rug heeft. “Ik ben drie jaar geleden mijn zoontje verloren. Dat verdriet kwam na de actie ook meteen naar boven. En dat speelt ook in de nasleep parten.”
Ingmar overkwam hetzelfde: ook hij verloor zijn zoontje, in 2018. “Dat werkt door in alles wat je doet. Zeker na zo’n brand. Je staat dan stijf van de adrenaline en de emotie. Na afloop komt alles los en eruit.”
Door de publicaties over de brand op ZoGouds, kwamen de twee achter elkaars namen. En uiteraard met elkaar in contact. “We delen nu veel met elkaar. Ja, je bent meteen vrienden voor het leven…”
Helemaal mis
Bij Bjorn speelden de naweeën van de brand en van het verlies van zijn zoontje dusdanig op dat hij thuis ‘out’ ging. Hij liet daarbij bijna het leven. “Ik heb van dinsdag op woensdag niet geslapen. Ik heb daarom een afspraak gemaakt met de huisarts. Maar gezien de gebeurtenissen, raadde die mij aan meteen 112 te bellen.”
Dat advies volgde Bjorn direct op. Maar tijdens dat telefoontje ging het helemaal mis. “Ik kreeg een paniekaanval. Ik werd onwel en verloor mijn bewustzijn. Mijn vrouw heeft toen 112 gebeld. De alarmcentrale heeft op haar beurt de ambulance en traumahelikopter gealarmeerd. Uiteindelijk heeft de ambulance mij opgehaald en ben ik weer op intensive care opgenomen. Mijn toestand was slechter dan de eerste keer. Ja, mijn vrouw heeft mijn leven gered…”
Operatie
De specialisten in het Groene Hart Ziekenhuis overwogen Bjorn aan zijn keel te opereren. “Ze zijn met een camera mijn keel ingegaan. Mijn luchtpijp zat weer helemaal vol viezigheid en vuiligheid. Daarbij zagen ze wel dat de zwelling aan het wegtrekken was. Een operatie was derhalve niet nodig.”
“De dag erop ben ik weer ontslagen, na grondige controle van de KNO-artsen”, aldus Bjorn die nog altijd hinder ondervindt van zijn heldenactie. “Ademhalen en spraak gaan nu wat beter. Maar ik ben vermoeid tot en met, op.
Eerste leed
Dat alles neemt niet weg dat ze het de volgende keer weer zouden doen. “Het is een menselijk instinct. De een reageert direct en schiet te hulp. Verstand op nul en helpen. De ander bevriest en doet niets.”
“Maar dat wil je toch niet op je geweten hebben”, zo vult Ingmar aan die dinsdag overigens ‘schoon’ naar buiten wandelde. “Je wilt toch niet later horen dat er mensen binnen zijn overleden. Ik ben blij dat ik naar binnen ben gegaan. We hebben daarmee het eerste leed voorkomen. Het had zonder onze hulp veel erger kunnen aflopen. Ik zou het de volgende keer zeker weer doen.”
Bjorn en Ingmar zijn in de tussentijd al een paar keer in Huize Groeneweg geweest. Dit voor het verwerkingsproces. Zij zijn in gesprek geraakt met een aantal bewoners. Verder moesten ze een verklaring afleggen aan de recherche. “Dit gaat niet in onze koude kleren zitten. Je bent aan het malen, piekeren, herbeleven. Verder zijn we uitgeput en moe. De hoogste tijd om dit af te sluiten…”
