In het kader van de internationale Dag van de Leraar, die zaterdag 5 oktober wereldwijd wordt gevierd, trakteert De Goudse Waarden alle leerkrachten van de scholengemeenschap op een bedankje en een bedankbrief, gebak en een drinkbeker.
Bedankbrief
"Op 5 oktober, de Dag van de Leraar, zetten we alle onderwijsgevenden (OP, OOP, vrijwilligers en stagiaires) daarom in de spotlights. Vanuit de schoolleiding en namens de gehele Nederlandse samenleving willen we jou bedanken voor alles wat je doet voor jongeren; voor hun welzijn nu en voor de voorbereiding op hun toekomst later. Omdat we je op 5 oktober je welverdiende rust gunnen, vieren wij deze Dag van de Leraar al op vrijdag de vierde", zo schrijft Peter van Dijk, voorzitter College van Bestuur en rector locatie Heemskerkstraat van De Goudse Waarden, in zijn bedankbrief aan de leerkrachten.
"Het werken in het onderwijs is niet altijd makkelijk en het zweet staat je dan ook regelmatig op het voorhoofd. In de tijd van meester Staal kon je als leraar je dorst lessen bij de pomp met een gemeenschappelijke tinnen kroes. Gelukkig is dat nu anders en bieden wij je een eigen duurzame dorstlesser aan. Helemaal 2024! En ook nog eens in alle mogelijke kleuren van de regenboog, waarmee we uitdrukken dat juist de veelkleurigheid van ons team onze grote kracht is...", aldus Van Dijk.
Theo Thijssen-momentjes
Daarbij wenst Van Dijk alle onderwijsgevenden veel prachtige Theo Thijssen-momentjes toe. In 1926 schreef Theo Thijssen het boek “De gelukkige klas”. Het boek volgt leraar Staal, die in zijn dagboek het wel en wee in zijn klas beschrijft.
Het is een schitterend boek en voor werkenden in het onderwijs heel herkenbaar: het worstelen en de onzekerheid rond orde houden, het spel in handig omgaan met de (soms vreemde) eisen van de onderwijsinspectie en de verschillende rollen die de kinderen binnen een klas innemen.
Ode aan leraar
Maar bovenal is het boek een ode aan de leraar: de leraar die van grote invloed is op de ontwikkeling, de kennis en het zelfbewustzijn van zijn leerlingen en daarmee bepalend is voor hun toekomst. De leraar, die op cruciale momenten juist die ene opmerking of stimulans geeft, waarmee hij grote betrokkenheid voor ‘zijn’ leerlingen toont.
Bijna honderd jaar later is er veel veranderd: de kolenkachels zijn weg, scholen zijn geen mannenbolwerken meer en het onderwijs wordt nu niet alleen meer door leraren maar ook door een groot team van betrokken en kundige onderwijsondersteuners, stagiaires en vrijwilligers gedragen. De essentie is gelukkig nog hetzelfde gebleven: mensen die in het onderwijs werken doen ertoe en zijn van grote betekenis voor kinderen, op de grote maar vooral op de vele kleine momenten.