Jan de Bruijn blijft deze keer wat dichter bij huis. Want hoe jammer ook, je kunt nu eenmaal niet iedere week in Hollywood bij Miss Universe op de koffie gaan, of een terrasje pakken met een topmodel, slapen in het bed van een filmster en verder vrolijk flirten met Pamela Anderson.

Helaas, het leven is nu eenmaal niet altijd een krentenbol en de plicht roept ook mij maar al te genadeloos hard en vaak tot de orde... maar ook in de Goudse straten valt genoeg te beleven. En ja, ik weet het: verhoudingsgewijs is de pittoreske maar uiterst fraaie liliputter Gouda nu eenmaal bepaald geen evenknie van de mondaine reus LA, maar toch... ook hier moet je soms - zelfs letterlijk - springen voor je leven.

De wet is de wet!

Sinds een paar weken weken weet ik namelijk echt zeker dat deze slogan een logica is waar dus weldegelijk een flinke speld tussen is te krijgen. Loop maar eens met me mee op een vroege rustige zondagmorgen lekker freewheelend door de nog stille straten van Gouda.

Ik vind dat altijd heerlijk, na meestal weer een drukke week achter de rug, waarop je je soms als een bijna vogelvrije piéton met bokkesprongen een weg moet zien te banen tussen toeterende auto 's, moordlustig rondscheurende fatbikes, en ogenschijnlijk half dronken slalomende fietsen door. Hoe anders is het op zo'n maagdelijk vroege honey sunny sunday...

In die stilte overdenk ik dan altijd van alles. Mijn fantasie gaat vaak met mij op de loop en mijn creativiteit wakkert aan. Mijn werk bestaat tegenwoordig vooral uit schrijven: ik heb me in de laatste drie jaar verdienstelijk gemaakt met onder meer het schrijven van twee boeken en het organiseren van twee Goudse Modespektakels.

Dit doe ik samen met Sigrid van Barlingen en Ingeborg Gravesteyn. Daar ben ik al met al best wel wat uurtjes mee bezig. Vooral het laatste - de Modespektakels - brengen naast de nodige stress ook nog wel eens vele onverwachte wendingen en verrassingen met zich mee. Daar ga ik ook zeker nog wel eens een colum aan wijden.  Maar het is toch vooral ook heel leuk om te doen. En over succes hebben we bepaald niet te klagen en dat gaan we nu dus ook zeker niet doen...

Terug naar de net opglorende zondagmorgen. Ik neem zelden dezelfde route. Maar waar op de doordeweekse werkdagen mensen meestal over elkaar heen struikelen om vervolgens gehaast weer plankgas en veelal geïrriteerd verder te rennen, vliegen en plankgassen blijf ik me altijd weer aangenaam verbazen over de vriendelijkheid en kalmte van de meeste passanten.

Vooral bij de hondenbezitters die zich ook op dit onooglijk vroege tijdstip met hun viervoeter een weg door de drassige polders, wegen of straten banen. Ik hou van de zondagmorgen, en bedenk me dan wat mij de komende dagen allemaal weer te wachten zal staan.

Ondertussen nader ik een kruispunt van wat op een doordeweekse dag een krioeldrukke verkeersader is. En hoe verwoestend stil het nu dan ook mag zijn: de stoplichten blijven onverstoorbaar hun noeste arbeid verrichten en zijn mij zowaar gunstig gezind. 

Groener dan groen wordt het niet: dus het pad naar de overkant ligt voor mij open. Tijdens de oversteek zie ik rechts van me een politieautootje met een redelijke snelheid naderen. Hij sorteert voor op de afslag die hem naar het op amper honderd meter verderop gelegen politiebureau zal brengen.

Ik ben met mijn gedachten minstens vijf planeten verderop en loop vrolijk onverstoorbaar verder. Want onze nijvere en ongetwijfeld wakkere diender die alleen in zijn vehikel zit moet nu eenmaal netjes net als iedereen voor de stopstreep wachten tot zijn stoplicht het begeerde groene sein geeft. Tegen die tijd zal ik al veilig en wel aan de overkant zijn beland. Zeker omdat deze weg nu niet bepaald de afmetingen van pakweg de Manhatten Tower Bridge bevat zal dit voor onze ijverige diender hooguit misschien nog een half minuutje van zijn arbeidstijd in beslag nemen.

Natuurlijk ga ik de werkdruk bij de Hermandad niet onderschatten, maar het vehikel voerde toch echt geen enkele zicht-of hoorbare toeters noch bellen. Hij escorteerde ook geen onverwachte diplomatieke CD limo's of nog hoogwaardiger Koningklijke AA gasten...

Vooropgesteld, ik heb echt respect voor iedere hulpverlener. Maar terwijl Joris Platpet mij notabene recht in mijn gezicht aankijkt met een tronie alsof hij plots per abuis op een onsteriele opengesprongen veiligheidspeld is gaan zitten, rijdt hij doodleuk zonder af te remmen dwars door het voor hem toch overduidelijke rode licht en moest ik een pittige noodsprong maken om niet - in het meest gunstige geval - als een Aliën met een houten poot verder door het leven te moeten gaan.

Zo'n oversteekplaats zorgt in ieder geval op zo'n verder zo vrolijke zonnige morgen nog wel voor een fris, fruitig  en uitdagend survivalgevoel alsof je op een afgekeurde Belgische kermis loopt... Zeker met zo'n geüniformeerde tweederangs cliniclown achter het stuur!  En ik weet het: als je het al overleeft valt de daarop naar ik vrees noodzakelijke vervolg fysiothereapie weliswaar keurig binnen het ziekenfondspakket. Maar levensmoe ben ik in ieder geval verre van...

Ik durf van mezelf te zeggen dat ik er een redelijk relaxte levenstijl op na houdt. Woedeaanvallen met rode lappeneffecten eigenlijk zelden of nooit aan mij zijn besteed. Ik was ook niet eens zozeer boos, maar wel verbijsterd!

Deze weinig fijnbesnaarde dienstklopper wilde duidelijk alleen maar snel zijn brik in de remise stallen om daarna waarschijnlijk na een waarschijnlijk pittige weekendnachtdienst met de meest gezwinde spoed huiswaarts te gaan. 

Tot zover snap ik dat best.... Omdat het nu eenmaal niet in mijn aard zit om met stenen van een viaduct te gaan gooien ofzo besluit ik - enigzins van de schrik bekomen - om bij het iets verderop gelegen fort van oom agent netjes verhaal te gaan halen. Weer mis! Het bureau was nog gapend en hermetisch gesloten.

Eenmaal thuisgekomen biedt de mailbox ook al geen soelaas. Na een beleefde standaard ontvangstbevestiging bleef het tot op de dag van vandaag ijzingwekkend stil aan de andere kant van de mailbox! Maar ik snap het wel.... De vuile was houden ze blijkbaar liever in de mand. 

Ojaa... laat deze colum nou net op een maandag zijn geschreven, precies!! En dat is de wasdag! Nou... Ik trek deze mand met het stinkende goedje bij deze maar al te graag uit de bezemkast. Help ze uit hun dronken droom en hang dit besmurde goedje heel graag voor ze op!

De politie is en blijft tenslotte je beste vriend!

Jan de Bruijn

Jan de Bruijn - Keep your head up and your shoulders straight

Ooit begonnen als Goudse postbode, is Jan vervolgens een succesvolle - en soms minder succesvolle - eigenaar van een modellenbureau en staat hij als de Nederlandse manager van Miss Universe 1989, Angela Visser, met haar in de internationale spotlights.

Na een paar leuke jaren in de misdaad- en showbizzjournalistiek komt hij uiteindelijk bij een tankstation aan de A12, vlakbij Gouda terecht. Nu organiseert hij met een drietal het Gouds Modespektakel, met de beste lokale modeondernemers, dat elk half jaar plaatsvindt op een verrassende locatie in Gouda.

Zijn leven is een groot avontuur. Met bijzonder hoogte- en dieptepunten, zoals in zijn beide boeken - ‘Makelaar in Mooie Meiden’ en ‘Salto Mortale’ te lezen valt.

Meer over zijn boeken lezen: https://uitgeverijklaretaal.nl/salto-mortale.html

Of volg Jan via Facebook: https://www.facebook.com/jan.debruijn.33