'Eigenlijk zou er op alle bankjes zo’n bordje moeten staan'
Het was gisteren, zaterdag 10 september, ‘Suïcide Prevention Day’. In aanloop daarnaartoe gingen wethouder Anna van Popering - Kalkman en ervaringsdeskundige Carlijn Hoogeveen in gesprek over Carlijns ervaring met gedachten aan zelfmoord. Dit deden zij op een bankje op de Nieuwe Markt in Gouda met tussen hen in een koperen plaatje van de 113-campagne 1K Z1E J3 met de tekst: 'een goed gesprek begint met iemand écht zien'.
Carlijn is 20 jaar, werkt in de horeca en als ervaringsdeskundige voor ExPex Midden-Holland, een project van stichting KernKracht. Tijdens een wandeling van het Huis van de Stad naar de Nieuwe Markt vertelt ze: ‘Een aantal jaar geleden ben ik opgenomen in de gesloten Jeugdzorg. Niet omdat mijn thuissituatie onveilig was, maar omdat ík onveilig was. Voor mezelf. Ik sneed mezelf en was suïcidaal.’ De opname, die rust zou moeten brengen, verergerde volgens Carlijn de situatie alleen maar. ‘Vaak zaten we 20 uur per dag op onze kamer. Ik mocht er in het begin ook geen eigen spullen hebben, omdat ik mezelf daarmee iets aan zou kunnen doen. Omdat ik dat wist, heb ik vlak voor ik erheen moest mesjes verstopt in mijn dagboek. Toen ik na een tijd mijn dagboek kreeg, ben ik meteen weer gaan snijden.’
Dat Carlijn ooit automutileerde, is goed te zien aan haar blote armen. Wethouder Van Popering wil van haar weten of ze het soms niet moeilijk vindt om haar littekens te laten zien. Carlijn: ‘Vroeger vond ik korte mouwen dragen heel moeilijk. Het heeft me zes jaar gekost voor ik het durfde. Nu denk ik: Waarom zou ik geen korte mouwen aan mogen en anderen wel?”
De campagne 1K Z1E J3, aanleiding voor dit gesprek, wil mensen aanmoedigen met elkaar te praten over suïcidale gevoelens. Het kan namelijk voor mensen die daarmee worstelen heel steunend zijn om niet alleen met die gevoelens rond te lopen. Wethouder Van Popering vraagt Carlijn of dat voor haar ook zo is.
‘Voor mij is het dubbel,’ zegt Carlijn. ‘Als ik erover sprak, met een hulpverlener of mijn ouders, werd ik vaak meteen in een isoleercel opgesloten. Op andere momenten werd ik juist totaal aan mijn lot overgelaten en keek er niemand naar me om. Ik leerde dus dat ik er beter mijn mond over kon houden. Maar als ik nu hoor van 113 en dat je er anoniem over kan praten, dan denk ik: dat had mij wel geholpen.’
Bankjes met erop een verwijzing naar de campagne, vindt Carlijn dan ook positief. ‘Zo’n bankje nodigt echt uit om het gesprek aan te gaan. Eigenlijk zou er op alle bankjes zo’n bordje moeten staan.’
Inmiddels zou Carlijn alleen nog op zo’n bankje in gesprek gaan om anderen te helpen. Bij haar zijn de suïcidale gedachten inmiddels verdwenen. Dat ging niet vanzelf. Carlijn: ‘Ik ben een tijd geleden in gesprek gegaan met mijn arts om een euthanasietraject te starten. Dat gaf me veel rust. Dat ik, als het zover was, waardig afscheid kon nemen.’ Zo ver kwam het gelukkig nooit. ‘Het traject staat nu on hold, omdat ik nog een klein beetje hoop had dat het over een paar jaar anders zou zijn.’ Dat bleek te kloppen. ‘Ik voel me nu eigenlijk heel goed. Ik heb eindelijk de juiste hulp gekregen, waarbij we niet alleen naar gedrag keken, maar eindelijk de kern aanpakten. En ik heb een hondje, een hulphond in opleiding. Die opleiding staat nu ook op een laag pitje, omdat het al zo goed met me gaat. Tot slot heb ik besloten voor mijn passie te gaan: muziek en zingen.’ Ze lacht: ‘Ik moet soms wennen aan wie ik nu ben en hoe mijn leven nu is, maar ik hou van dit nieuwe leven.’
Wethouder Van Popering is onder de indruk van Carlijns verhaal: “Ik heb een enorme bewondering voor Carlijn, zo mooi en krachtig hoe zij haar eigen ervaringen met gedachten aan suïcide nu inzet om anderen te helpen. Het is belangrijk om hier open met elkaar over te kunnen praten. Om dat te onderstrepen hebben we nu een speciaal bankje op de Nieuwe Markt. Via het bordje op het bankje kunnen mensen een link openen naar de website van 113zelfmoordpreventie.”
