Gewonigheid
Een krant had de afgelopen maanden gesprekken met 100-jarigen die verhalen vertelden over hun leven. Over lelijke en mooie dingen die in hun lange leven voorbij kwamen. Wat een levenswijsheid lees je dan!
100-jarigen hebben crisisjaren en oorlogen meegemaakt. Zij leefden in armoede en deelden groot en klein verdriet. Zij waren getuige van grote ontwikkelingen en bouwden mee aan ons land, allemaal op hun eigen manier.
Het grootste gedeelte van hun leven hadden zij geen televisie of internet. Kunnen wij het ons nog voorstellen? Het is daarom dat zij die levenswijsheid zo mooi onder woorden kunnen brengen. Omdat zij erbij waren.
Wat het meest opviel aan die verhalen is dat zij ondanks de vele droevige dingen die zij beleefden nog altijd levenslust uitstralen en optimistisch zijn. Zij kunnen relativeren, zien de nuances.
Veel dingen in het leven zijn nu eenmaal niet zwart of wit. In onze wereld van praatprogramma’s, internet en snelle meningen is het een verademing hun verhalen te lezen.
Ik moest aan al die verhalen denken toen ik onlangs een interview las met iemand die een zware ziekte overwon. Hij vertelde dat gewone alledaagse dingen voor hem zo bijzonder waren geworden. Dingen die ogenschijnlijk saai lijken, maar niet zijn.
Hij genoot van een ontbijtje, van een heerlijke douche, van een wandelingetje in de regen, in de wind, in de zon.
Het maakte hem niet uit, hij omarmde de ‘gewonigheid’ van alledag.
Gert Visser
