Jan de Bruijn neemt ons in zijn column voor ZoGouds.nl mee naar het begin van deze eeuw. Toen hij in een vlaag van oplaaiende creativiteit een look-a-likeverkiezing organiseerde. Dubbelgangers van beroemdheden: het bezorgde hem een primeur in Nederland en hij haalde er de landelijke pers zelfs mee.

Dubbelgangers

Het is alweer een tijdje terug, om preciezer te zijn het begin van deze eeuw, toen ik in een vlaag van oplaaiende creativiteit een look-a-likeverkiezing organiseerde. Dubbelgangers van beroemdheden; het bezorgde me een primeur in Nederland en ik haalde er de landelijke pers zelfs mee.

Of vandaag de dag nog mensen uitlopen voor een look-a-like van Johan Derksen, Memphis Depay of Caroline van der Plas is nog maar de vraag. Misschien is er lokaal wel interesse in een Goudse variant met Pieter Verhoeve, Rob Urgert of Tania Kross. Al is laatstgenoemde nog niet zo lang geleden naar Curaçao vertrokken en eigenlijk geen Goudse meer.

Amper van de echte te onderscheiden

Destijds was alleen al de voorselectie hilarisch en onvergetelijk. En, eerlijk is eerlijk, er zaten inderdaad een paar amper van ‘de echte’ te onderscheiden dubbelgangers tussen.

Zo was er een zeer overtuigende Pierre Kartner/alias Vader Abraham. De echte had zo'n twee decennia daarvoor de halve wereld veroverd met zijn blauwe smurfenvriendjes, die uit waterkranen sprongen en de paddenstoelenwereld een eigen dimensie gaven.

Ik ontmoette een gelijkende Dirty Dancer, Patrick Swayze en werd overspoeld met Madonna's, terwijl de look-a-like van de  toen zo populaire ex-voetballer Ruud Krol ook nauwelijks van de echte was te onderscheiden.

Geen idee

Maar we lagen ook vaak 4-hoog uit het raam en emmers vol met tranen te lachen als er één of andere half verwarde zeehond ons vol hooggespannen verwachtingen blij en zelfverzekerd bij binnenkomst stond aan te kijken met een blik van: nouu hééé, ben ik het of ben ik het niet? En wij echt geen idee hadden in welke richting wij de gelijkenis met wie dan ook moesten zoeken.

Zoals ook de vrouw die net zo sexy was als de hangsnor van mijn opa en die ons op een zwierige wijze wilde overtuigen dat zij toch echt overal werd aangesproken als Pamela Anderson. Of de man die er uitzag alsof hij bij zijn geboorte in plaats van moedermelk per abuis met verarmd uranium was gevoed en ons vol overtuiging vertelde dat hij als de Paul Newman der lage landen door het leven ging. Je zou er bijna een schaamkatoentje van over je hoofd trekken...

Knallend succes

De verkiezing was indertijd een knallend succes en bracht me later op het idee om de nummers 1, 2 en 3 te interviewen om er een leuk verhaal van te maken voor een tijdschrift waar ik destijds voor schreef.

Zo vertelde Pierre Kartner dat hij ooit werd uitgescholden voor gierige vrek toen hij zijn pas gekochte spullen in zijn oude groene lelijke eend op een zaterdagmiddag bij een bouwmarkt stond in te laden. De grote Pierre Kartner die vast multimiljonair was geworden met zijn vele nummer 1 hits en dan rondrijden in zo'n aftandse ouwe Lelijke Eend? Wat een krent!

Of Willeke Alberti die tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan herhaaldelijk werd aangesproken door wildvreemde mensen die meteen al hun problemen en sores met de altijd zo lieve en zorgzame moederlijke Willeke wilden delen. Ze ging soms met hoofdpijn de winkel uit

Ook de tweedehands Menno Buch - de uitvinder en uitbater (of uitbuiter?) van de sekslijnen in de vorige eeuw -  die vrolijk telefonerend achter het stuur op de A4 in een zesdehands doorgeroeste Fiat Panda net te laat in zijn achteruitkijkspiegel een motoragent achter zich zag en aan de kant werd gezet. Toen hij zijn raampje opendraaide was de diender dermate onder de indruk van deze bn’er, dat hij het maar bij een waarschuwing hield voor meneer Buch en hem vervolgens nog beleefd om zijn handtekening vroeg.

Wim Duisenberg

De ‘limit’ was wel ex-minister Wim Duisenberg. Het was me al eerder opgevallen dat het de look-a-like uitvoering van onze statige econoom en ex-minister blijkbaar lichtjes naar de bol gestegen was, na zijn top vijf notering in de finale. Dit uitte zich in kleine dingetjes.

Zo liep hij na de finale maar al te vaak in zijn vrije tijd in een postorder-maatkostuum rond, liet zich door zijn vrouw en directe omgeving bij voorkeur aanspreken als Wim - terwijl hij toch echt Anton heette - en wenste hij in een keurig maar modaal restaurant, een zessterren behandeling te ondergaan. Hij leek niet alleen op Duisenberg, maar werd hem ook!

Onze nep bn’er zette het etablissement volledig op zijn kop toen hij daar met een tafelgenoot klaagde over alles waar een mens maar over zou kunnen klagen: de te lange wachttijd, gebrek aan voorkeursbehandeling. Ook was het voorgerecht te klein, het hoofdgerecht te groot, het nagerecht – ijs - te koud. Hij werd nog net niet onder luid gejoel en applaus met bestek en al de tent uitgejaagd, maar ik kon me toch niet aan de indruk onttrekken dat het personeel nog jarenlang wanhopig onder de tafel dook en er een spontane stoelgang onder het horecapersoneel in werking werd gezet, zodra in de media de naam van de uiteraard totaal onschuldige ex- minister, de échte grijze eminentius, verscheen. Die waarschijnlijk heel wat minder babbels en sterallures had.

Evenbeeld

Een ding hadden de look-a-likes met elkaar gemeen: hun echte evenbeeld wilde niets met ze te maken hebben en wezen elk contact met hun gelijkenissen af.

Het toenmalige en later ter ziele gegane blad Actueel was er echter wel heel erg blij mee. Misschien toch maar eens in medialand polsen of er nog belangstelling voor is.

Jan de Bruijn

Jan de Bruijn - Keep your head up and your shoulders straight

Ooit begonnen als Goudse postbode, is Jan vervolgens een succesvolle - en soms minder succesvolle - eigenaar van een modellenbureau en staat hij als de Nederlandse manager van Miss Universe 1989, Angela Visser, met haar in de internationale spotlights.

Na een paar leuke jaren in de misdaad- en showbizzjournalistiek komt hij uiteindelijk bij een tankstation aan de A12, vlakbij Gouda terecht. Nu organiseert hij met een drietal het Gouds Modespektakel, met de beste lokale modeondernemers, dat elk half jaar plaatsvindt op een verrassende locatie in Gouda.

Zijn leven is een groot avontuur. Met bijzonder hoogte- en dieptepunten, zoals in zijn beide boeken - ‘Makelaar in Mooie Meiden’ en ‘Salto Mortale’ te lezen valt.

Meer over zijn boeken lezen: https://uitgeverijklaretaal.nl/salto-mortale.html

Of volg Jan via Facebook: https://www.facebook.com/jan.debruijn.33