No guts, no glory
Gouwenaar Leo Wolff is bezig met zijn filosofietstocht van Gouda naar Sevilla en weer terug. Leo is fietser, schrijver en columnist. Over zijn fietstocht naar Sevilla (en terug) schrijft hij regelmatig columns en verhalen. Daarnaast maakt hij tijdens zijn reis een dagelijkse podcast. ZoGouds.nl volgt Leo de komende maanden op de voet (nou ja, op de fiets dus eigenlijk) aan de hand van zijn columns. En zo kun je meefietsen zonder te hoeven trappen.
De afgelopen week ben ik via de wijngaarden van de Bourgogne en de Beaujolais voorbij Lyon gekomen. Dan zit je, vind ik, in Zuid-Frankrijk. De tijd is gekomen om een grote beslissing te nemen.
Precies een week geleden vertrok ik vanuit Gray naar Beaune. De dag daarop heb ik daar een stuk van de Veloroute La voie des vignes gefietst. Dat is een mooie fietsroute door de wijngaarden en wijndorpjes in de Bourgogne. Leuk om te doen, makkelijk om te fietsen. Er zijn hier veel mensen die hier een dagje de route doen. Ik vond wel dat de dorpjes een beetje pretentieus en prestigieus overkomen. Het is er ronduit duur maar de terrassen zitten vol. Vooral met toeristen die de Bourgondische levensstijl willen ervaren. De Fransen weten daar dan wel een prijskaartje aan te hangen. Ik kijk en ik fiets door. De werkers in de wijngaard die pauzeren met stokbrood, kaas, worst en water, spreken mij nu meer aan.
De dagen erna fiets ik via Cluny door de Beaujolais. Deze streek heeft een heel andere uitstraling dan de Bourgogne. Hier laten ze zien dat er gewoon gewerkt wordt om goede wijn te maken. Om bij een overnachting via Welcome to my garden te komen, moet ik een keer flink klimmen op drukke wegen. Dat voelt nooit fijn. En hoe geweldig is het dan dat gastvrouw en -heer, zelf ook fanatieke fietsers, een mooie route voor me maken om weer op mijn oorspronkelijke route te komen. Dat was soms ook stevig klimmen maar door een prachtig landschap. Dat maakt alle verschil.
Fietsend langs de Saône bereik ik Lyon. En dan vind ik dat ik in Zuid-Frankrijk ben. Dat zal wel komen van het rijtje ‘Metz-Nancy-Dijon-Lyon’ waar ik als kind op de achterbank op weg naar het zuiden, maar op moest letten van mijn ouders. “Als we Lyon voorbij zijn, dan zijn we er bijna”, ik hoor het ze nog zeggen.
Lyon is, wat ik er zo van zag, een leuke en mooie stad. Lijkt me leuk om daar eens rustig heen te gaan in plaats van altijd maar Parijs.
Vanaf Lyon volg ik de Rhône. Je kunt langs de rivier helemaal tot aan de kust doorfietsen. Dat is makkelijk, behalve als je de Mistral tegen hebt. Je komt langs mooie steden als Orange en Avignon. Maar het is ook wel een beetje saai.
Ik fiets de laatste twee dagen even samen met Thomas, een fietser uit Brussel die in de buurt van Aix-en-Provence naar een bruiloft gaat. Hij volgt de Rhône zodat hij ook nog een paar dagen lekker vakantie kan houden aan zee.
Tot dan was ik ook van plan om de makkelijke route te nemen. Maar deze reis gaat ook over uitdagingen en jezelf overwinnen. Dus besluit ik om via de Ardèche verder naar het zuiden te gaan. Dat betekent flink wat klimmen maar het is hier wel prachtig. Van afzien moet je leren genieten.
Morgen wacht de Col de Mezilhac, een klim naar ruim 1.100 meter. Ik kan het klimmen wel blijven uitstellen maar in Spanje is er geen ontkomen meer aan. Het is daarom een goede test om te kijken hoe het gaat met al die bagage die ik bij me heb.
Soms moet je gewoon maar in het diepe springen. ‘No guts, no glory’.
Over Leo Wolff
Leo is fietser, schrijver en columnist. Over zijn fietstocht naar Sevilla (en terug) schrijft hij regelmatig columns en verhalen. Daarnaast maakt hij tijdens zijn reis een dagelijkse podcast.
De podcast kun je beluisteren op anchor.fm/de-filosofietser, Spotify en podcast.google.
Zijn verhalen vind je op leowolff.nl/ikfietsdusikben en op Facebook
