Gert Visser
Er zijn van die geluiden die zich diep in het geheugen nestelen van een simpele amateurvoetballer uit de vorige eeuw. Zo blikt Gert Visser in zijn column voor ZoGouds.nl terug naar het 'nabije' verleden.
Voor mij is dat het droge, ritmische klikken van stalen noppen op de tegelvloer van een oude dampige kleedkamer. Dat geluid kondigde iets speciaals aan. Je wist: we gaan het veld op.
Geen kunstgras, geen rubberen korrels, maar een echt veld. Hobbelig, modderig, kale zanderige doelgebieden, de geur van gras, zweet en de spanning van de wedstrijd.
Een scheidsrechter met een notitieblokje, zonder gele of rode kaarten.
We speelden met leren ballen, die bij regen steeds zwaarder werden. Als je kopte was dat geen pretje. Maar het hoorde erbij. Het was echt.
Je scheenbeschermers waren hard plastic platen, vastgebonden om je been met elastiek, die deden wat ze beloofden: je scheen beschermen. Niet zoals de moderne lapjes schuim in sokvorm die nauwelijks nog de naam mogen dragen.
Nu zie ik teams het veld betreden in perfect gelijke tenues, schoenen en ballen lichter dan toen. En op kunstgrasvelden die elke hobbel uit het spel halen. Natuurlijk, het spel is sneller, strakker, technischer. Echt, het is allemaal veel beter. Maar ergens mis ik die strijd tegen de elementen.
Die bal die onverwachts opsprong door een polletje. Die sliding die eindigde in een natte moddervlek tot aan je schouder. Dat moment dat je kleedkamer binnenstapte, druipend van het zweet en de regen, en de vuile voetbalschoenen die nog even liet voelen: je hebt echt gevoetbald.
Soms verlang ik terug naar die eenvoud. Naar die geur van gras, naar een keeper met modder op z’n gezicht, naar een vervallen dug-out waar maar drie mensen konden zitten.
Misschien is het de ouderdom die spreekt, of gewoon het hart van een voetballer die nooit echt gestopt is.
Want wie ooit dat geluid van stalen noppen op een tegelvloer heeft gehoord, de modder en het gras heeft geroken, vergeet het nooit meer.
