Peddelen door het Franse land
Gouwenaar Leo Wolff is bezig met zijn filosofietstocht van Gouda naar Sevilla en weer terug. Leo is fietser, schrijver en columnist. Over zijn fietstocht naar Sevilla (en terug) schrijft hij regelmatig columns en verhalen. Daarnaast maakt hij tijdens zijn reis een dagelijkse podcast. ZoGouds.nl volgt Leo de komende maanden op de voet (nou ja, op de fiets dus eigenlijk) aan de hand van zijn columns. En zo kun je meefietsen zonder te hoeven trappen.
Op de fiets glijdt het landschap langzaam voorbij. Van het, nog steeds, voelbare verleden rond de slagvelden van Verdun, richting de glooiende heuvels van de wijnstreken.
De afgelopen week fietste ik in het landschap dat je vast wel eens hebt gezien vanuit de auto. Op de Route Soleil, zo snel mogelijk naar het zuiden. Die dorpjes en kastelen in de verte. Misschien heb je je wel eens afgevraagd tijdens die toch wel saaie rit, hoe het Frankrijk er daar uitziet.
Ik kan je zeggen, het is er rustig, stil, soms schijnbaar uitgestorven. In de dorpjes waar niets te doen is, er weinig werk is, zijn de jongeren al lang vertrokken. De bakker is verdwenen, er is geen slager meer. Die dorpjes doven langzaam uit. In andere dorpjes is nog volop leven ook al is het niet altijd direct zichtbaar. Als ik in zo’n dorpje fiets waarvan ik dacht dat het uitgestorven is, hoor ik ineens jonge kinderen op het schoolplein spelen. Gelukkig maar. Maar goed, de tijd lijkt hier langzamer te gaan en meer dan eens ben ik er zeker van dat ik rond rij in de jaren ’70.
Om veel klimmen te vermijden, fiets ik vooral langs rivieren en kanalen. Maar om van de Maas naar de Moezel en daarna bij de Saone te komen, heb ik heel wat klimmetjes achter de rug.
De rivieren en kanalen hebben elke kilometer wel een sluis met een hoogteverschil van zo’n twee meter. Bij bijna elke sluis staat een sluiswachtershuisje. Omdat de meeste sluizen nu automatisch worden bediend door de schippers zelf, staan de meeste huisjes al jaren leeg. En waar wij dat zouden afbreken of er een andere bestemming aan zouden geven, worden die huisjes hier gewoon opgegeten door de tijd. Nergens is de vergankelijkheid zo zichtbaar als hier.
Er zijn me wel meer dingen opgevallen. Bijvoorbeeld de stoepen en stoepranden. Als je slecht ter been bent of afhankelijk van rollator of rolstoel, dan tref je het niet in het dorpse Frankrijk. Het verschil tussen stoep en weg is soms wel tien centimeter. Er zijn nauwelijks afgeplatte stoepranden en dan ben je veroordeeld om op de weg te blijven. In de grotere plaatsen is het wel wat beter geregeld maar er valt hier op dat gebied nog een wereld te winnen.
Iets anders dat me opviel, ook al in België trouwens, is dat nog relatief veel mensen een mondkapje dragen. In het Openbaar Vervoer is het nog verplicht maar daarnaast zie ik in de stad, in de supermarkt, op de camping, noem maar op, mensen dat vrijwillig doen. En ze zijn van alle leeftijden, van twaalf tot honderd jaar. Ook in deze landen was er genoeg verzet. En het gaat me ook niet om nut of noodzaak van die maatregel.
Wij hebben dat ding direct een mondkapje genoemd. En dat woord klinkt niet prettig. Alsof je wordt gemuilkorfd, de mond wordt gesnoerd. Een negatieve lading die ook ik daarbij voel. In Frankrijk en België noemen ze het een masker, een mondmasker en soms ook beschermingsmasker. En dat klinkt, hoe je het ook wendt of keert, toch beter. Veiliger. Je bent eerder bereid jezelf te beschermen dan je de mond te laten snoeren. Lijkt mij.
En nu hoop ik niet dat we dat verfoeide ding straks weer op moeten, maar als het zo ver komt, dan zouden we er ook beter aan doen om het ook een masker te noemen. Woorden kunnen een hoop verschil maken.
Ik ben nu zo’n beetje ter hoogte van Dijon. Ik verwacht over een dag of zes in Lyon te zijn. Op de Route du Soleil een paar uurtjes rijden. Maar dan mis je wel het doorsnee Franse leven met zijn eigen eigenaardigheden.
Over Leo Wolff
Leo is fietser, schrijver en columnist. Over zijn fietstocht naar Sevilla (en terug) schrijft hij regelmatig columns en verhalen. Daarnaast maakt hij tijdens zijn reis een dagelijkse podcast.
De podcast kun je beluisteren op anchor.fm/de-filosofietser, Spotify en podcast.google.
Zijn verhalen vind je op leowolff.nl/ikfietsdusikben en op Facebook
