Spoken word artiest Asmae Amaddaou raakt bezoekers Stadiftar
Asmae Amaddaou droeg afgelopen zaterdag een gedicht voor tijdens de stadsiftar in Cultuurhuis Garenspinnerij. Woorden die een ieder in de zaal raakten. Zie hieronder.
Portret van de kinderjaren in een land hier ver vandaan
God zegt:
waarlijk na slechte tijden, komen goede tijden, na slechte tijden, komen goede tijden
alles wat ik weet over Palestijnen is dat ze blijven overleven
alles wat ik weet over Palestijnen is dat ze mij hebben geleerd over hoe het leven vast te houden & haar nooit meer los te laten
ik probeer dertigduizend namen te onthouden
elke dag komen er meer bij
ik was nog niet klaar met het memoriseren van de namen van gisteren
of die van afgelopen week of die van drie maanden geleden of de namen die vallen
terwijl ik nu sta te praten over dertigduizend namen
het geld blijft komen, het bloed blijft stromen
hoeveel geld is een mensenleven waard
als het mensenleven de taal van de barbaren spreekt,
de verkeerde kleur heeft, het verkeerde land eert,
en zich tot de verkeerde God richt?
is een mensenleven minder waard dan een kilo bloem?
is een mensenleven minder waard dan een spanningsboog van vijf voordat we wegklikken?
wat maakt een mens nog heilig als het minuten duurt om een gehele bloedlijn
uit de geschiedenis te verwijderen?
ik probeer de heilige verhalen van het heilige volk ergens in mijn lichaam te bewaren
waar het veilig & warm is
het geluid van bommen vervangen door mijn hartslag
of een lied van Fayrouz
mijn ogen houden hun gezichten voor even vast
het laatste wat ik zie voordat ik mijn ziel overgeef aan God
zijn dode bruine kinderen
hun kleine lijfjes uitgemergeld; ik kan de botten tellen
hun kleine lijfjes omgetoverd tot een schietschijf; ik kan de gaten tellen
hun kleine lijfjes los van elkaar gebombardeerd; ik kan de delen tellen
wat is de zwaarste last dat een mens mag dragen voordat het breekt?
een kind dat een ouder verliest of een ouder dat een kind verliest?
ik wist niet dat ik mij zorgen moest maken
om de kinderen totdat ze er opeens niet meer waren
de volgende keer wil ik gewaarschuwd worden
hoe kan ik rouwen terwijl ik ook branden wil stichten?
hoe kan ik branden stichten terwijl de kinderen geen moeders hebben
om hun tranen weg te vegen en geen vaders om hun buikjes te kussen?
als het kon zou ik een nieuw leven voor de kinderen schrijven
een klein leven. simpel. niets grotesk of gigantisch. een leven waarin geleefd mag worden. een familie niet weggevaagd. een stad die nog staat.
sappige mango’s. lange ramadan nachten. nieuwe jurkjes voor l’eid. eerste schooldagen. zwemlessen. familieportretten. raketijsjes. plaktattoos. ruzies over wie de afwas moet doen vanavond. ruzies over wat er gegeten gaat worden. ruzies over voetbal. volle borden. volle tafels. volle huizen. volle levens.
er is geen angst voor wat er uit de hemel kan vallen
er is geen vasten dat verbreken wordt met gras en aarde
er zijn geen hekken en muren
de vraag of mama en papa en oma en opa en tante en oom morgen nog leven bestaat niet meer. natuurlijk leven ze nog. natuurlijk rijden de jongens rond op hun fietsjes terwijl de meisjes stoepkrijten. natuurlijk is opa naar de moskee aan het lopen om de deuren te openen en iedereen welkom te heten. natuurlijk is oma maqlouba aan het maken en stuurt ze snel iemand naar de buurtwinkel omdat ze weer de aubergine is vergeten. natuurlijk zijn mama en papa in de woonkamer aan het luisteren naar Abdel Halim Hafez. natuurlijk staan de huizen en wegen en scholen nog stevig.
een klein leven waarin de kinderen nog ademen
lachen. spelen. dansen. zingen. voetballen.
een klein leven waarin de kinderen ouder mogen worden
en niemand zich zorgen hoeft te maken over of de toekomst wel bestaat
of de kinderen kennis met haar mogen maken
als het kon zou ik een nieuw leven voor hen schrijven
in dit leven is het land eindelijk vrij en geheeld
niemand zal haar ooit nog bestraffen
haar grond zal geen tranen meer kennen
alle kogels zijn uit de olijfbomen gehaald
de scholen en moskeeën zijn weer opgebouwd
de mensen van het land zijn weer de mensen van het land geworden
God zegt:
waarlijk na slechte tijden, komen goede tijden, na slechte tijden, komen goede tijden
de kinderen in het paradijs
rijdend op hun fietsjes
spelend in de zon
alleen maar sappige mango’s & raketijsjes
moeders maken hun plakkerige mondjes schoon
vaders kussen hun buikjes totdat ze niet meer kunnen ademen van het lachen
en bij de gratie van God zal er niemand zijn die nog angst kent
Over Asmae Amaddaou
Asmae Amaddaou (Gouda, 2001) is schrijver, dichter en spoken word artiest.
In 2023 studeerde ze af aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Eerder stond ze op podia van Paradiso, Het Nederlands Film Festival en Mensen Zeggen Dingen. Binnen haar schrijven en onderzoeken houdt ze zich graag bezig met onderwerpen zoals kwetsbaarheid, voetbal, moederlanden, hiphop, de meisjesjaren, mentale gezondheid, liefde en God.
Je kunt haar op Instagram volgen onder @asmaedeschrijver.
