Van kanaal naar kanaal
Gouwenaar Leo Wolff is bezig met zijn filosofietstocht van Gouda naar Barcelona en weer terug. Leo is fietser, schrijver en columnist. Over zijn fietstocht naar Barcelona (en terug) schrijft hij regelmatig columns en verhalen. Daarnaast maakt hij tijdens zijn reis een dagelijkse podcast. ZoGouds.nl volgt Leo de komende maanden op de voet (nou ja, op de fiets dus eigenlijk) aan de hand van zijn columns. En zo kun je meefietsen zonder te hoeven trappen.
Deze week stond in het teken van fietsen langs het kanaal. Het is een populaire route om van de Middellandse Zee naar de Atlantische oceaan te gaan. Je hoeft niet te klimmen en je kunt niet verdwalen.
Het Canal du Midi loopt van Agde aan de Middellandse Zee tot aan Toulouse. Het is zo’n 300 kilometer lang. Vanaf Toulouse gaat het Canal de Garonne naar Bordeaux ook nog een 275 kilometer. Alsof er een kanaal zou lopen van Amsterdam naar Parijs.
De kanalen zijn destijds ontwikkeld om een snellere en veiligere route te krijgen voor de scheepvaart. De tragiek van het verhaal is dat toen het Canal de Garonne klaar was, de trein inmiddels in opkomst was. De kanalen verloren al snel hun betekenis. Vandaag de dag is het alleen nog pleziervaart en dat vraagt veel geduld. Ik weet niet hoeveel sluizen ik gezien heb, maar dat loopt in de honderden.
Langs het Canal du Midi vond ik op enig moment wel saai worden, het landschap verandert niet echt. En belangrijker, veel stukken zijn heel slecht om over te fietsen. Als je steeds moet oppassen of je niet in kuil, tegen een richel of in een scheur rijdt, haalt dat wel wat van het plezier weg.
Het Canal de Garonne is veel leuker tot nu toe, afwisselender, je gaat door leuke stadjes en een veel beter wegdek. En je komt veel fietsers onderweg en op de campings langs de route tegen. Dat maakt het ook wel weer heel leuk. Verhalen en ervaringen uitwisselen en zien hoe verschillend een fietsreiziger kan zijn.
Eén type wil ik er even uithalen. De fietser die al wat ouder is en heel wat jaren fietservaring heeft. Dat zijn supergeorganiseerde (meestal) mannen, die in een minuscuul tentje slapen, alles wat ze bij zich hebben – en dat is niet veel – compact en overzichtelijk op een vaste plaats hebben in de twee, hooguit drie fietstassen. Geen stoeltje of andere luxe spullen, soms hebben ze zelfs geen brandertje. Eten alleen brood, fruit, noten, van die dingen. En af en toe een pizza. Om acht uur, als ik net uit mijn tentje kruip, zijn zij al weer vertrokken.
Ik heb er bewondering voor. Ik ben op dat vlak totaal niet georganiseerd. Elke dag herpak ik mijn tas, weet nooit waar wat is en als ik op een rustdagje er alles zo’n beetje uithaal, lijkt mijn kampeerplek wel een uitdragerij. Tegelijk vind ik het ook iets te Spartaans. Het is heerlijk om na een dagje fietsen, lekker te kunnen zitten. Mijn opvouwbare teiltje heb ik al vaak gebruikt als koelkast om mijn drankje koud te houden. En ook om acht uur wegfietsen om de hitte een beetje voor te zijn, is mij nog niet gelukt.
Het leuke is, dat hoeft ook niet. Elke fietser heeft zijn eigen stijl van reizen met de fiets. De één kiest voor veel kilometers met zo min mogelijk bepakking, de ander stapt om half elf eens op om in het eerstvolgende dorp eerst koffie te drinken.
De komende weken zal ik elke ochtend wel blijven herpakken en ben ik blij als ik voor tien uur op de fiets zit. Zolang ik doortrap kom ook ik steeds dichterbij.
Over Leo Wolff
Leo is fietser, schrijver en columnist. Over zijn fietstocht naar Sevilla (en terug) schrijft hij regelmatig columns en verhalen. Daarnaast maakt hij tijdens zijn reis een dagelijkse podcast.
De podcast kun je beluisteren op anchor.fm/de-filosofietser, Spotify en podcast.google.
Zijn verhalen vind je op leowolff.nl/ikfietsdusikben en op Facebook
