Onder grote belangstelling heeft Gouda vorige weer vrijdag afscheid genomen van de maandag overleden journaliste, fotograaf en columniste Marianka Peters. Uitgeluid door de kerkklokken van de Sint-Janskerk werd Peters vanuit het centrum naar begraafplaats IJsselhof gereden. Daar waren mooie speeches van onder andere haar dochter Marjolein, oud-burgemeester Wim Cornelis en burgemeester Pieter Verhoeve. En een prachtig gedicht van Chris Bellekom, gebracht met zijn karakteristieke rauwe stem. Een gedicht dat we graag op ZoGouds willen voordragen.
Marianka
Geluid bij de voordeur en ik schrik op.
De herfst waait de kranten naar binnen.
De bladeren ritselen op de deurmat.
Een mens weet niet waar hij moet beginnen;
De Goudse Post, de Rijn en Gouwe, het Kontakt,
alle voorpagina's zijn zwart omrand.
De bladzijden zijn aan elkaar geplakt.
Alle katernen bespetterd met regen als tranen.
Alle koppen hangen, alle columns zwijgen.
Alle foto's zijn grauw.
De stapel wordt al jaren kleiner.
Buiten fluisteren stemmen 'Ze is er niet meer'.
De stad is haar stem verloren en zwijgt.
Zij droeg de stad als een oude jas.
Ze droeg haar beelden in haar tas.
Van glimmende wethouders en trotse ouders,
van Ghana en kaarsen en gekrakeel
van ziekte en huwelijk, geboorte en dood
van de kermis en Corona, klein en groot,
maar de meeste foto's maakte ze van de kinderen,
van de kinderen van de kinderen en van hem in uniform.
Buiten fluisteren stemmen 'Ze is er niet meer'.
De stad is haar stem verloren en zwijgt.
De marktkooplui ruimen de kramen maar vast op.
Alle burgemeesters buigen de zware kop.
De raadsvergaderingen klinken nietszeggender.
De ondernemers doen de deuren eerder dicht.
Van Waddinxveen tot Stolwijk dempt het licht.
De carnavalsverenigingen dempen de trompet.
De terrassen worden binnen gezet.
De voetballers spelen met een zwarte band.
De veteranen marcheren trager want,
buiten fluisteren stemmen 'Ze is er niet meer'.
De stad is haar stem verloren en zwijgt.
Er komt nu niets meer “Effe Tussendoor”.
Er staat een leeg glas rond borreltijd.
Er gaan geen vingers meer woest over de toetsen.
Er is niemand meer onverdraagzaam tegen onverdraagzaamheid.
Er liggen onaangetaste sigaretten.
Onafgemaakte verhalen.
Er staat nog een auto achter de kerk.
De krant is voor een ander enkel nog maar werk.
Buiten fluisteren stemmen 'Ze is er niet meer'.
De stad is haar stem verloren en zwijgt.
