Mijn plek in Gouda
'Mijn plek in Gouda' is een rubriek van ZoGouds naar het idee en in samen- en wisselwerking met de Goudse fotograaf/projectmaker Hermen Buurman. Fotograaf en filmer Buurman is al even bezig met de reeks beelden van inwoners die gefotografeerd zijn op 'Mijn plek in Gouda'. ZoGouds brengt vandaag (mijn plek in Gouda van) Werner Trooster in beeld.
Het plekje achter op het erf aan de Gouderaksedijk
Door Werner:
Het moet februari 2008 zijn geweest. Eva vroeg of ik mee ging kijken naar een huis dat zij op Funda had gezien. Ja hoor, ik ga wel mee. Het zou gewoon kijken worden, van buiten. Op een koude zondagochtend. Ik zag er geen gevaar in. We waren volgens mij niet naar een huis op zoek. We hadden immers al een prima huis aan de Leenmanslag, drie dubbel dik geisoleerd met zonnepanelen op het dak, een warmtepompboiler, een flinke tuin en een dubbele inpandige garage. Tien jaar geleden van tekening gekocht. Met uitzicht op de Goudse Hout en vlak bij de Reeuwijkse plassen. Heel weinig onderhoud. Plek voor camper, auto en zeilboot op eigen grond. Wat wil je nog meer, toch?
Het huis waar we zouden gaan kijken lag aan de Gouderaksedijk. Ik had een paar foto’s op Funda gezien. Vrijstaand, jaren dertig met aan de voorkant de dijk en de Hollandsche IJssel en aan de achterkant weiland zover het oog reikt. En verder. Veel verder. Handvol schuren op het erf. Ik ging wel mee in de auto. Natuurlijk. Het was een waterkoude ochtend. Grijs. We reden naar het huis. Haastrechtse brug over, naar rechts de dijk op, over toen nog afgedamde Stolwijkerschutsluis en net voorbij de asfaltcentrale was het. Het huis dat wij niet zouden kopen. Wij hadden immers al een fijn huis. Nieuwbouw, dat wel. Maar prima toch? Warm in de winter, bijna zonder te stoken en koel in de zomer.
Het huis stond beneden aan de dijk. Eva parkeerde de auto iets verderop. Niet te veel opvallen. Vanaf de dijk hadden we goed zicht op het huis. ‘Veerstal’ stond er met sierlijke stalen letters boven het halletje van de voordeur. De gordijnen waren open maar er was geen teken van leven. Zouden we het erf op gaan? Daar ging Eva al. De rol af naar beneden, langs het huis het erf op. Nog steeds geen teken van leven. Naar binnen gluren. Wel meubels maar zo strak opgeruimd dat het wel leek of het huis niet bewoond was. We durfden door nog meer ramen te gluren. Woonde hier eigenlijk wel iemand? Ik liep door, helemaal naar achteren op het erf. Naar het verste hoekje aan de rechterkant. Voor mij de sloot. Rechts een vervallen boerderijtje met hier en daar al vele jaren geleden in onbruik geraakte hokken voor varkens, schapen, kippen en wie weet wat nog meer. Vooruit en links weiland, weiland en nog eens weiland. Laag land met daarboven alleen lucht en ruimte. Schreeuwende meeuwen in de verte. Geluiden van eksters. Een drietal nieuwsgierige ganzen in de sloot.
Toen gebeurde er iets met mij, van binnen, op die plek, daar achter op het erf. Daar op die plek, waar je, als je dat zou willen, de hele dag in je blote kont zou kunnen staan en dat niemand dat zou zien. Nou ja, behalve de schapen, de hazen en de koeien dan. Maar die staan zelf ook in hun blote kont. Er viel toen iets op zijn plek, ineens, op die waterkoude ochtend in februari. Ineens zag ik ons huis aan de Leenmanslag anders. Die grote tuin was ineens een stuk kleiner en die isolatie enzo, nou ja, was dat nou zou belangrijk? Afijn, om een kort verhaal niet al te lang te maken, het duurde niet lang of Eva had het 06 nummer van de makelaar te pakken om hem gelijk die zondag nog te bellen en een optie te nemen.
Toch dubben. Zouden we het doen? Met die gevaarlijke drukke dijk en de kinderen die daar over naar school zouden moeten. Ach, die zouden we gewoon tot de rotonde brengen. En er zou immers een randweg komen, later. Op maandag belde ik de makelaar om wat over de prijs steggelen en toen we op donderdag zo’n 40.000 van de prijs af hadden wisten we het: dit wordt ons huis!
Op 1 april 2008 was de overdracht bij de notaris. Het huis aan de Leenmanslag was inmiddels al goed verkocht en zou een maand later overgedragen worden. We hadden dus een maand om te verhuizen. Het werd een dag. We zijn het huis ingetrokken en gebleven. Eerst kamperen op matjes op de grond. Jongste dochter Bente wilde gelijk in bad. Dat kon met van de buren geleende handdoeken. De volgende dag de bedden opgehaald met wat andere spullen en de dagen daarna steeds meer opgehaald. Tot het huis aan de Leenmanslag leeg was en dat aan de Gouderaksedijk vol.
Het plekje achter op het erf hebben we in ere gehouden. Het is nu wel anders. De randweg is er gekomen. Achter door het weiland. De dijk is geen gevaarlijke doorgaande racebaan meer. Door de weilanden loopt nu een pad waarop veel gewandeld en gefietst wordt. Soms maken we op het plekje een praatje met een wandelaar aan de andere kant van de sloot. Die blote kont dan kan niet meer, maar dat deden we toch al niet, al had het gekund…
Mijn plek in Gouda
Gouda is rijk aan, van en met mooie bezienswaardige plekken. De kaasstad loopt er van over. Van monumentale panden tot mooie bruggetjes, standbeelden, parken, straten, poortjes, steegjes, grachten en pleinen.
Daarnaast zijn we gezegend met fraaie gebouwen, zaken en gelegenheden: kerken, cultuurhuizen en tempels, cafés, restaurants, winkels, ondernemingen.
Mooie plekjes in Gouda die voor iedereen gelden. Maar er zijn ook mooie plekjes die voor een ieder van ons afzonderlijk bijzonder en/of emotioneel zijn. Een plek waar we iets moois hebben beleefd of waaraan een mooie herinnering kleeft.
Al met al zijn er heel veel mooie plekken in Gouda. Veel te veel om allemaal zelf te ontdekken.
Dat bracht fotograaf en filmer Hermen Buurman op het lumineuze idee om er een serie van te maken en de Gouwenaar zelf naar zijn of haar favoriete plekje in Gouda te vragen. En daar uiteraard weer een foto van te maken.
Wat is jouw plek in Gouda?
Wat is jouw plek in Gouda? Heb jij net zoals Werner een verhaal bij een plek in Gouda? Meld je dan aan via image@hermenbuurman.nl
Zie ook www.hermenbuurmanfotografie.nl
